Treinen naar Marrakech

10:50 uur vertrekt onze rechtstreekse trein van Fes naar Marrakech. Geplande aankomst om 18 uur maar volgens onze taxichauffeur van gisteren kun je er wel 2 à 3 uur bij optellen. Caroline had alles perfect geregeld. Een kruier om onze koffers door de nauwe steegjes naar beneden te brengen en een taxi die ons naar het station brengt. Ruim op tijd waren we op het station en we hadden ruim de tijd om eten en drinken voor onderweg te kopen. Een oude, kleine kruier ontfermde zich over onze koffers en liep er mee over het spoor naar onze coupé. Hij nam ze zelfs mee naar binnen en tilde ze in het bagagerek; arme man. Even later kregen we gezelschap van een vrouw met een kat. Alles werd geïnstalleerd kattenbak en voerbak en een angstig beestje kwam tevoorschijn. We waren nog niet vertrokken of een vieze geur vulde onze coupé. Had dat beest zitten poepen in zijn kattenbak; dat gelukkig dan weer wel. Ik stond op het punt om er iets van te zeggen maar Allah had mij begrepen en stuurde de conducteur langs. De vrouw moest naar een ander rijtuig. Je kan niet begrijpen hoe blij we daar mee waren. Die vrouw moest ook naar Marrakech en je zal toch 7 uur met een poepende kat in de trein moeten zitten. De kouwe rillingen lopen weer over mijn rug. In Meknes stapte een paarse pinguïn bij ons binnen, alleen haar gezicht was nog zichtbaar. Tot aan Rabat is zij bij ons in de trein gebleven en ze heeft constant zitten bellen. Mobiel bellen kost zeker niets in Marokko. In Rabat kwam er eerst een jonge, moderne vrouw bij ons zitten, gevolgd door een oude man en vrouw in Berber kleding; gelijk gedoe. In het Arabisch begon ze tegen mij te praten maar dat hielp niet. Toen werd de jonge vrouw als tolk ingeschakeld. Ze wilde op mijn plek, bij het raam, zitten omdat ze hoofdpijn had. Ik ben de beroerdste niet en ben tussen de man en vrouw in gaan zitten. We waren net vertrokken toen de etenswaren uit de tas kwamen. Wat wel aardig was, is dat ze ons ook wat aanbood. Maar wat was de bedoeling. Moesten we er een hap van nemen of een stukje afbreken of ..... Nee zeggen. Iedereen in onze coupé heeft nee gezegd. Beide zaten vreselijk te smakken, gevolgd door een enorme boer. Na elke slok water volgde er weer een boer. Het was goed dat Susanne niet bij ons zat want die was gillend gek geworden. De trein reed gewoon verder en na Casablanca boog hij naar het zuidoosten voor de laatste paar uur naar Marrakech. De zon brandde op de trein en de airco kon het niet meer bolwerken. Je zou toch denken dat de Berbers de hitte wel moeten kunnen verdragen maar nee zij zat als enige met een sjaal te wapperen. Het laatste uur was er één van niet bewegen, wel adem blijven halen en de tijd uitzitten. Om precies 18 uur was daar Marrakech, koffers uit de rekken, laatste water opdrinken en de lege waterfles krijgt een tweede leven want die ging bij de vrouw in de tas. In Marrakech zou Mustafa ons voor het station opwachten. Na 3 keer heen en weer gelopen te hebben maar eens gebeld naar de Riad. Hij was onderweg en een half uur te laat kwam hij bij het station. Marokkanen hebben altijd een smoesje en of het waar is ..... alleen Allah weet het. Hij was naar de airport gereden; knap zonder vluchtnummer. Het kan maar het klonk weer als een smoesje. Voor het station 100 keer nee moeten verkopen tegen taxichauffeurs. En één keer nee is nooit genoeg, ze blijven maar doorgaan. Onderweg zagen we de eerste kamelen lopen. Bij het beroemde plein Jemaa el Fna werden we afgezet bij een kruier die ons bij de Riad zou brengen. Rechtsaf bij Café de France, twee poortjes door en weer rechtsaf en we waren bij de Riad El Arsa. Noël heeft ons veel verteld over de Riad en verteld waar we goede restaurants konden vinden. We hebben gekozen voor Dejeuner Marrakech en dat is goed bevallen. Terug naar onze prachtig grote kamer met weer een badkamer van tadelakt en een grote woonkamer. Schoenen doen we uit buiten de 200 jaar oude deur. En toen gingen de ogen dicht.