Paleizen

Wat is een Koningsstad zonder paleis. Marrakech heeft veel paleizen en we beginnen vandaag met verkennen. Noël raadde Dar si Saïd (wat betekend "huis van meneer Saïd") aan en dat was zeker de moeite waard. Het gebouw was de moeite waard en alles wat erin stond ook. Meneer Saïd was minister van defensie en daarmee ook de Eerste Minister. Op de eerste verdieping hield hij zijn recepties. Een dansvloer voor alleen mannen en luikjes voor de vrouwen om op de dansvloer te kunnen kijken maar ze mochten niet zelf dansen. We kregen te maken met een bijverdiende bewaker van het museum. Ongevraagd gaat hij van alles vertellen, een foto van ons maken, grapjes maken en bij de trap naar beneden draaide het natuurlijk om geld. De Derbs (doodlopende bewoonde gebieden) zijn ons bekend dus via dezelfde weg terug naar een doorgaande route. Het volgende paleis was El Bahia welke is gebouwd door een sultan. Mooie tuinen, veel vertrekken waarvan voornamelijk de plafonds rijkelijk zijn versierd. Het was vooral erg groot en moest rijkdom uitstralen. Het was vandaag erg warm en in dit paleis waren veel koele plekjes te vinden waar je even kon zitten. Er was nog een paleis (El Badi) en we liepen eerst verkeerd. Verkeerd lopen zorgt voor meelopers en het leek er nu ook weer op dat hij ons letterlijk en figuurlijk om de tuin probeerde te leiden. Omdraaien is dan de beste oplossing en dat hebben we gedaan. Gadegeslagen door tientallen ooievaars die op de muur van het paleis keurig om de 10 meter een nest hadden gebouwd. De ingang was dus aan de andere kant dan de meeloper ons wilde doen laten geloven. Dit paleis was een imposant grote ruïne. Er zijn al stukken gerestaureerd en andere zijn ze mee bezig. Het was erg heet om in de zon de grote binnenplaats over te steken maar we hebben het gehaald en daardoor konden we de fototentoonstelling van Don McCullin bekijken in een zaal met airco. Dat was heerlijk op dat moment en de z/w foto's waren ook prachtig. Achter het paleis lag een moskee waarvoor we geen kaartje hadden gekocht en er dus niet in mochten. Weer de grote en warme binnenplaats oversteken om bij het terras uit te komen wat over het paleis heen kijkt. Wat ook leuk was dat je vanaf dit terras in de ooievaarsnesten kon kijken. Wat jammer was dat ik mijn telelens in de Riad heb laten liggen. Bij het verlaten van het paleis moesten we onze tickets weer inleveren. Jullie kunnen, denk ik, wel raden waarom. Dan kunnen de kaartjes nog een keer verkocht worden en het geld kan in de eigen zak worden gestoken. Het is wel jammer dat in Marokko veel mensen zo zijn. Op een pleintje hebben we een broodje met gebakken kip kunnen eten. De patat kregen we er gratis bij, zei hij. Ook op het pleintje heeft Ingeborg 30 kleine babouches gekocht. 5 dirham per stuk en nu onderhandelen voor een afname van 30. Ik begon met 75. Maar de verkoper begon anders. Hij zei je krijgt er 5 gratis voor 150 maar Ingeborg had er geen 35 nodig. Die lui zijn ook wel handig. Uiteindelijk hebben we 120 dirham betaald. Ik geloof dat ik niet goed ben in onderhandelen. 's Avonds hebben we gegeten bij Chez Ibrahim, op aanraden van Noël, met live muziek. Was allemaal goed te doen. Na het eten nog een rondje over het drukke Jemaa el Fna plein gelopen. Erg gezellig allemaal en een mix van toeristen en Marokkanen en de Marokkanen waren er ook voor hun plezier en de andere helft om geld te verdienen.